Η ώρα των Πραγματικών Ηγετών

Η Ελλάδα χωρίς αμφιβολία βιώνει ένα καθημερινό Γολγοθά. Έναν οικονομικό Γολγοθά χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Κάποιος ίσως πει ότι η κρίση του 1930 ήταν παρόμοια. Αν όμως εμβαθύνει και μελετήσει τα δομικά στοιχεία της κρίσης αυτής και τα συγκρίνει με τα τωρινά δομικά στοιχεία τότε θα κατανοήσει απόλυτα τις διαφορές.

Τα μόνα κοινά στοιχεία που προκύπτουν, σε αναλογία βέβαια, είναι αυτά των αριθμών. Αριθμός ανέργων, αριθμός κλεισίματος επιχειρήσεων, αναλογία χρέους προς ΑΕΠ κλπ.

Αυτό που διαφοροποιεί την τωρινή κρίση στην Ελλάδα με την τότε μεγάλη κρίση είναι η προοπτική! Προοπτική ανάπτυξης και εξόδου με συνεπακόλουθο τη σταδιακή αποκατάσταση των βλαβών.

Στην Αμερική του 1930 τα χρηματιστήρια κατάφεραν να "πιάσουν" τιμές προ κρίσης 25 χρόνια μετά το κραχ. Στην Αμερική του 1930 οι κυβερνώντες απο τη μία πλευρά και οι επιχειρήσεις απο την άλλη προέβησαν, μετά το αρχικό σοκ, σε διορθωτικές κινήσεις με ένα και μόνο στόχο. Την οικονομική επανόρθωση και ανάπτυξη!

Στην Ελλάδα τα πράγματα δεν φαίνεται να κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Από τη μία πλευρά οι κυβερνώντες δεν φαίνεται να έχουν τη διάθεση, αλλά καθώς προκύπτει, ούτε την ικανότητα να προχωρήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Ουσιαστικά, με πράξεις και όχι με λόγια! Ως προς τη διάθεση ας μην ξεχνάμε ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με αγαθές προθέσεις, σαν αυτές που εξαγγέλλονται στα προεκλογικά προγράμματα και ομιλίες των κομμάτων!

Παραδοσιακά το κράτος καταναλώνει πλούτο, δεν παράγει. Ο ρόλος του στο επιχειρείν είναι περισσότερο ρυθμιστικός και λιγότερο ουσιαστικός με την έννοια της συμμετοχής στην παραγωγή πλούτου. Στην Ελλάδα σήμερα ο ρυθμιστικός αυτός ρόλος έχει εξελιχθεί σε κάτι τελείως διαφορετικό. Οχι απλά δεν ρυθμίζει, αλλά προχωρά σε πλήρη απορρύθμιση τόσο με τη συνεχή αύξηση της φορολογίας, φυσικών και νομικών προσώπων, όσο και με την ανυπαρξία επενδυτικών και αναπτυξιακών μέτρων. Εξελίσσεται καθημερινά σε ένα φορέα που απομυζεί την οικονομική δυνατότητα του πληθυσμού και των επιχειρήσεων σκεπτόμενος μόνο πώς θα εισπράξει περισσότερα παρέχοντας όλο και λιγότερα! Προσωπικά θεωρώ ότι το κράτος αυτό σήμερα προσομοιάζει με τη βδέλλα!

Οπότε ο ένας πυλώνας είναι εξ’ ορισμού εκτός. Μένει ο δεύτερος και κατά την άποψή μου σημαντικότερος. Το ελληνικό επιχειρείν, οι επιχειρηματίες και τα στελέχη τους, το ανθρώπινο δυναμικό των επιχειρήσεων μας.

Πολίτες και αυτοί της χώρας αυτής βάλλονται καθημερινά από την ανυπαρξία του ελληνικού κράτους, ενός κράτους που όπως είπαμε πριν απομυζεί καθημερινά σαν μία βδέλλα που δεν μπορούμε να αποτινάξουμε από πάνω μας. Μέχρι πότε όμως θα μπορεί να ισχύει αυτό; Μέχρι πότε αυτή η βδέλλα θα είναι προσκολλημένη πάνω μας επιτελώντας το έργο για το οποίο δημιουργήθηκε, την αφαίμαξη δηλαδή!

Οι επιχειρήσεις πρέπει να αναλάβουν ενεργό ρόλο στην αναμόρφωση του οικονομικού περιβάλλοντος. Αυτός είναι και ο ρόλος τους άλλωστε! Οι Ηγέτες των επιχειρήσεων αυτών, που έχουν μείνει στην Ελλάδα και προσπαθούν να επιβιώσουν με μεθόδους όπως το downsizing σε όλα τα επιχειρησιακά πεδία θα πρέπει να προχωρήσουν στην υιοθέτηση και υλοποίηση επιθετικών και αναπτυξιακών στρατηγικών και όχι στρατηγικών συντήρησης. Οι στρατηγικές αυτές, συντήρησης, έχουν βραχυπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα σε ορισμένους μόνο δείκτες των εταιρειών, όπως για παράδειγμα των δεικτών λειτουργίας, operational costs, και μηδαμινής αύξησης των δεικτών μικτής κερδοφορίας. Και πραγματικά είναι μηδαμινή η αύξηση καθώς το μικρό ποσοσστό αύξησης που σημειώνεται στους δείκτες μικτής κερδοφορίας προέρχεται κυρίως από τη μείωση άλλων δεικτών που είναι σημαντικοί για την επιβίωση μίας εταιρείας. Δείκτες όπως του ετήσιου κύκλου εργασιών, της ποιότητας της απασχόλησης και ως εκ τούτου της ποιότητας της διάδρασης μεταξύ εταιριών και των stake holders κλπ.

Τεχνοκρατικά μπορώ να αντιληφθώ τις θέσεις ή σκέψεις πίσω από την απόφαση υιοθέτησης στρατηγικής downsizing. Σε τι διαφέρει όμως αυτή η λογική και η υιοθέτησή της από τη λογική του κράτους; Δεν διαφέρει σε τίποτα. Απλά το μέγεθος μεταβάλλεται. Όπως το κράτος έτσι και επιχειρήσεις που ακολουθούν αυτή τη στρατηγική μειώνουν τους πόρους τους με αποτέλεσμα τη νψευδαίσθηση ανάπτυξης. Για ποια ανάπτυξη μιλάμε όταν έχει απολεσθεί το 30 έως 50% του ετήσιου κύκλου εργασιών και μεριδίων αγοράς με αντάλλαγμα 1 ή 2 ή και 3 ποσοστιαίες μονάδες αύξησης του μικτού κέρδους; Και βέβαια αρκεί να δει και να συγκρίνει κάποιος τα μεγέθη αυτά σε απόλυτα νούμερα. Ούτως ή άλλως τα απόλυτα μεγέθη μετράνε και όχι τα ποσοστά!

Κάποιος ίσως σκεφτεί. Μα πως αλλιώς θα επιβιώσουμε; Το κράτος λειτουργεί αποτρεπτικά σε κάθε έννοια και προσπάθεια ανάπτυξης των επιχειρήσεων. Επιχειρήσεων που στόχο και σκοπό έχουν τη δημιουργία κέρδους. Ναι σωστά το κράτος λειτουργεί αποτρεπτικά. Είναι κοινή παραδοχή όλων ότι βάζει συνεχώς εμπόδια και το περιβάλλον στην Ελλάδα δεν είναι εύκολο για το επιχειρείν. Πότε όμως ήταν; Το να δραστηριοποιείται μιά εταιρεία στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ εύκολο. Πάντοτε υπήρχαν προσκόμματα και δυσκολίες. Από την άλλη οι ηγέτες των εταιρειών ας σκεφτούν λίγο τη διαδρομή τους. Έγιναν ηγέτες μέσα από μια διαδρομή δύσκολη, στις περισσότερες των περιπτώσεων, και πηγαίνοντας αντίθετα από το ποτάμι. Πηγαίνοντας κόντρα στις δυσκολίες που καθημερινά ανέκυπταν. Στηριζόμενοι μόνο στο όραμά τους. Στηριζόμενοι μόνο στις αξίες τους. Και τελικά στηριζόμενοι στους ανθρώπους τους. Αυτό είναι οι επιχειρήσεις. Αυτοί είναι οι παράγοντες επιτυχίας. Δεν είναι σε καμία περίπτωση η μεμψιμοιρία και η διατήρηση στάσης αναμονής. Αυτά μόνο αντίθετο αποτέλεσμα μπορούν να έχουν.

Απαιτείται από τους ηγέτες των εταιρειών να συνέλθουν από το παρατεταμένο σοκ. Να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα. Να δώσουν ξανά όραμα και να προχωρήσουν μπροστά. Όπως μόνο αυτοί ξέρουν, όπως το έκαναν στο παρελθόν. Τότε και μόνο τότε θα επιστρέψει η προσδοκία. Η ελπίδα δεν έρχεται με χρώμα ούτε με βαρύγδουπα λόγια και απατηλές υποσχέσεις. Έρχεται με Όραμα, με Αξίες και τελικά με Πράξεις! Πράξεις που μόνο οι ηγέτες μπορούν να υλοποιήσουν. Και με δεδομένο το έλλειμμα ηγεσίας σε πολιτικό επίπεδο απομένουν οι επιχειρηματικοί ηγέτες, τόσο σε επίπεδο εταιριών όσο και σε επίπεδο προσώπων.

Το επιχειρείν είναι αυτό που θα βγάλει τη χώρα από το τέλμα. Κανένας πολιτικός, καμία πολιτική παράταξη. Αν το κράτος συμπλεύσει έχει καλώς διαφορετικά μόνο το επιχειρείν έχει τη δυνατότητα αυτή. Μόνο οι ηγέτες των εταιρειών που ανδρώθηκαν μέσα από δυσκολίες και γνωρίζουν πώς στην εποχή της κρίσης χρειάζεται περισσότερο η ηγεσία και όχι τόσο στην εποχή της ευημερίας. Ας αποδείξουμε όλοι οι εμπλεκόμενοι ότι ο βασιλιάς δεν είναι γυμνός!

Δημήτρης Τιμοθεάτος

Αναδημοσίευση από capital.gr

Η ώρα των Πραγματικών Ηγετών